Woensdag 27 januari krijgen we een flink ontbijt, waarna we op pad gaan naar het gemeentehuis voor een kort bezoek. Tenminste dat is de bedoeling, want er staat veel op het programma.
We worden ontvangen door de Government Delegate (burgemeester) Vincent Ndju Nolumu en zijn Secretary General Victor Fomret. Uiteraard zijn onze gastvrouwen Julie Chambi Apai en Jeannetter Ngekwih ook aanwezig. We krijgen een rondleiding.
City Hall
Het gemeentehuis, City Hall is een prachtig gebouw. Een ontzettend mooie hal met enorme trap. De kantoren van de ambtenaren worden ook gebruikt om cliënten te ontvangen. Deze kamers zien er wat anders uit dan die van onze eigen ambtenaren. Er wordt niet geflext! Iedere kamer heeft een bureau en een kast waar het archief in ligt opgestapeld. Waar wij ons druk maken over privacy en alles terug willen kunnen vinden, lijken ze het in Kameroen wel best te vinden. Op foto’s is te zien hoe het archief is opgebouwd.
Voor de ICT is er een lady die er de baas is. De computerunit laat ze ons vol trots zien. Daar kan nog beslist het een en ander verder worden ontwikkeld, maar de eerste stappen zijn gezet. Ik raak steeds meer onder de indruk hoe men met zo weinig middelen relatief veel dingen voor elkaar probeert te krijgen. In de City Hall moet men zich bijvoorbeeld registreren als men een taxibedrijfje wil beginnen. De belastingen worden dan daar betaald en men krijgt een certificaat. Registratie volgt. Dat dit gecontroleerd wordt blijkt uit een unit “deurwaarders”. Als mensen hun belastingen niet betalen gaan zij ze ophalen.
Afvalverwerking
Na de rondleiding komen we bij elkaar in het kantoor van de burgemeester. Hier wordt door onze burgemeester een check afgegeven. HVC doneert 10.000 euro. Dit is 6.559.570 CFA voor waste management materiaal. 10.000 euro is voor mij aardig wat geld, maar voor Kameroense begrippen een enorme hoeveelheid . Het is de bedoeling dat dit geld wordt ingezet om de afvalverwerking te verbeteren. In Bamenda rijdt al een vuilnisauto uit Nederland. Hiervan schijnt de laadbak kapot te zijn. Deze kan nu gerepareerd kan worden. HVC adviseert om het geld verder te gebruiken om mensen aan het werk te helpen en tegelijkertijd de omgeving schoon te krijgen.
Nu zijn er overal een soort van afvalbergen te vinden die vervolgens worden aangestoken om zo tot “verwerken” over te gaan. Een enorme rookontwikkeling tot gevolg. Nog niet gesproken over wat er allemaal voor slechte stoffen in de lucht zou kunnen zitten. Voor een GroenLinkser als ik, zie ik nog vele mogelijkheden om de luchtkwaliteit te verbeteren.
“Labour intensive versus capital intensiv”. In Kameroen zijn veel laagopgeleide mensen die geen werk hebben, daarentegen is kapitaal schaars. Daarom is het belangrijk om te kiezen voor een aanpak waarbij veel handen/mensen nodig zijn, dit creëert nieuwe werkgelegenheid.
We hadden al om 10.00 uur in Mbingo moeten zijn. Echter het bezoek in City Hall is uitgelopen met een uur. Voor Kameroen niet zo gek. Daar is tijd relatief. Net heb je bijvoorbeeld iedereen bij elkaar voor het aanbieden van de check; dan gaat er een telefoon die gewoon opgenomen wordt of twee personen duiken weer een kamer in, omdat er iets dringends te bespreken is.
Dovenschool
Wij voelden ons echter niet zo op ons gemak want we wisten dat de kinderen van de dovenschool op ons zouden wachten. Dus zo snel als we konden in de bus en naar Mbingo. Dit is een plaatsje enkele kilometers ten noorden van Bamenda. Hier bevindt zich de Integrated School for the Deaf. In dit instituut komen ongeveer 125 kinderen uit heel Kameroen bij elkaar om de doventaal te leren en om net als alle andere kinderen basisonderwijs te ontvangen. Dove kinderen worden in Kameroen gezien als behekst. Zij worden verstoten door hun families en buiten de gemeenschap geplaatst. Het doveninstituut Mbingo helpt deze kinderen op weg naar een betere toekomst.
We werden opgewacht door Truus Treep. Zij is een vrijwilligster uit Dordrecht die al sinds 2003 het onderwijs voor doven in Kameroen probeert te verbeteren. Jaarlijks geeft zij daar workshops aan leerkrachten. En door twee bestuursleden van de stichting Bamenda-Dordrecht Gerda Bosdriesz en Tom Hoogerwerf en Guy Delahay en Peter Spiegelenberg van Mainnovation.
Mainnovation is een bedrijf uit Dordrecht dat door middel van een speciale methodiek een brug slaat tussen het traditionele onderhoud denken en sturen op economische toegevoegde waarde. Zij hebben vanuit hun bedrijf het liefdadigheidsproject Brains, Hands & Friends opgezet. De Brains geven zij vorm door gastcolleges te geven aan de Technische Universiteit van Bamenda. Voor de Hands hebben zij het Doveninstituut Mbingo gekozen. Met donaties steunen zij de bouw van nieuwe klaslokalen. Het onderdeel Friends wordt gebruikt om anderen te motiveren ook hulp en steun te bieden aan Bamenda.
De kinderen stonden ons op te wachten in een grote groep. Twee hadden een bos bloemen in hun hand, die burgemeester Arno Brok en Guy Delahay kregen aangeboden. Verschillende toespraken werden gehouden, die door een lerares vertaald werden met handgebaren zodat de kinderen het konden volgen. Na een mooi gebed (als inzegening van het nieuwe klaslokaal en dank aan de donateurs) werd het derde nieuwe klaslokaal in gebruik genomen door het knippen van een lint van oranje vlaggetjes en het overhandigen van de sleutel aan de directeur van de school de heer Manasseh Ché. De kinderen droegen de schoolbankjes naar binnen en waren reuze blij. Ze straalden. Wat een verschil met de oude lokalen. Ruime lokalen met grote ramen en verschillende hoogtes van de vloer zodat alle kinderen de leerkracht goed konden zien.
Bert en ik deelden de voetbalkleren van FC Dordrecht uit. Daar wisten ze wel raad mee. Na nog een rondleiding op het terrein stapten we weer in de bus en reden terug naar Bamenda en brachten we een bezoek aan Polytech. Dit is de universiteit op een campus in ontwikkeling. We kregen een uitgebreide rondleiding en zagen studenten zwoegen boven hun examens. Later leerden we van de zoon van onze “hospita” Derick dat veel studenten bijvoorbeeld een examen Engels afleggen om zo de mogelijkheid te krijgen om naar het buitenland te gaan voor studie. De onderwijs mogelijkheden in Kameroen zijn nog uiterst primitief.
Universiteit
De universiteit heeft verschillende soorten studie: rechten, medicijnen, radio en tv, internationale samenwerking, techniek. Echter de mogelijkheden zijn beperkt. Het ontbreekt aan voldoende en goed studiemateriaal, te weinig docenten. We zien bijvoorbeeld een bibliotheek. Dit is een grote lege ruimte met veel kasten, maar nog geen enkel boek. Wel zien we in hoeken grote gescheerde tassen staan met stapels boeken. Waarvan we later begrijpen dat dit vooral oude studieboeken zijn, die mogelijk qua inhoud wel eens achterhaald kunnen zijn.
De afdeling techniek heeft een groot bord waar een schema van een stopcontact op hangt en wat draaitjes om mee te oefenen. Een goed doe-het-zelfprogramma bij ons zou nog meer kwaliteit hebben. Dit klinkt niet zo aardig maar is wel de realiteit. Toch krijg ik de indruk dat ook hier weer de mensen die er rondlopen: docenten en studenten enthousiast zijn, leergierig en willen.
Voordat we onze reis kunnen voortzetten worden we nog ontvangen in een vergaderzaal. We lopen door een haag van zingende studenten, die nadat we zijn gaan zitten aan tafels , ons nog extra toezingen. De directeur van de school heeft uiteraard behalve mooie woorden ook voor de beide burgemeesters (Brok en Barske) traditionele kleding, die zij de avond kunnen dragen bij het diner van the Delegate.
Officieel diner
De directeur nodigt ons uit voor eten en drinken. Geen enkele gast in Kameroen vertrekt immers zonder gedronken en gegeten te hebben. Na deze uitgebreide en late lunch zijn we terug naar de guesthouses gegaan om ons voor te bereiden op het officiële diner bij de the Governement Delegate Vincent.
Even gerust en opgeknapt bracht de chauffeur ons naar het huis van de Delegate. Arno Brok en Anton Barske in prachtige “broek en kiel”. De ontvangst is vol egards. We komen aan bij een groot huis, waar het diner zal plaatsvinden op het overdekte terras. De bezoekers zitten in rijen aan tafels aan de ene kant van de zaal en voor ons is ook een plaatsje aan de andere kant. Tenminste voor Bert, Gea, Truus, Tom, Gerda en ik. De burgemeesters werden geacht aan een speciale tafel aan het hoofd van de zaal plaats te nemen. Nadat wij waren gaan zitten kwam later de gouverneur aan tafel. Belangrijke mensen komen laat en gaan vroeg weg. Een belangrijk man voor de provincie. Bij dit soort gebeurtenissen zijn er aardig wat veiligheidsmensen aanwezig.
De meeste bezoekers zijn gekleed in de traditionele kleding. De dames van ons gezelschap kregen voor het weggaan een mooie jurk uitgereikt. Wij zijn nu officieel gedoopt tot Bamenda Girls.
Bijzonder is dat er een grote tv aanstond. Zien we later ook bij de Fon. Dit is een vorm van rijkdom die vooral gedeeld moet worden. Deze avond extra belangrijk want er speelde de wedstrijd Kameroen (de Lions) tegen Ivoor Kust. Helaas verloor Kameroen .
Tijdens het eten werden contacten gelegd tussen de burgemeesters over lopende projecten maar ook over nieuwe projecten. Hier kan ik helaas nog geen mededeling over doen.
Zelf raakte ik in gesprek met ene Tina. Zij is advocate en belangrijk lid in het vrouwendepartement van Bamenda. Wij spraken over de verschillen van het gevangeniswezen in Kameroen en Nederland. Zij was geïnteresseerd in onze aanpak van re-integratie en wilde daar nog meer over weten. Door de uitwisseling van onze kaartjes ligt ook op dat gebied misschien nog wat uitwisseling mogelijk.
Moe en voldaan van het goede eten en een hoofd vol met alle indrukken, gingen we naar huis. Slapen en voldoende uitrusten voor de volgende dag weer met een vol programma.
