De Corona crisis hakt er flink in. Mensen raken hun baan kwijt, mensen worden ziek, de gezondheidszorg wordt overbelast en zo zijn er vele neven effecten van het virus te noemen. Al deze gevolgen zijn vreselijk en dienen zo goed mogelijk te worden aangepakt. Zo worden er steun pakketten op touw gezet voor ondernemers, bedrijven worden gesteund in ruil voor het in dienst houden van het personeel en dan natuurlijk nog de 1.5 meter die we met zijn allen in acht nemen om de kwetsbare groepen in onze samenleving te beschermen.
Er gebeurt veel, en veelal ten goede van de maatschappij. Wat zo bijzonder is, is dat het nu blijkbaar kan. Er is geld voor al deze maatregelen, en als het geld er al niet was dan wordt het vrijgemaakt. Iets over diepe zakken?
Maar hoe staat het met de crisis die al jaren het leven van duizenden Nederlanders beheerst? Het recht op huisvesting dat al jaren wordt genegeerd, gezinnen met kinderen die in de financiële problemen komen omdat ze in een te duur huis wonen maar niet in aanmerking komen voor een sociale huurwoning. De starter die noodgedwongen tot zijn dertigste bij zijn ouders blijft wonen omdat er geen “goedkope” woningen zijn. De student die de stad uit gaat, niet omdat hij of zij dat wil maar omdat het in Dordrecht niet mogelijk is een sociale huurwoning te krijgen. De politieagent en verpleegster die juist nu zo onmisbaar blijken maar al jaren op een wachtlijst staan voor een sociale huurwoning, of die geen goedkope koopwoning kunnen kopen omdat er altijd 30 biedingen zijn.
Steeds meer komen persoonlijke crisissituaties van inwoners in beeld, in deze tijd vaak blootgelegd door de corona crisis. Maar laten we niet doen of corona nu de oorzaak is van al het leed in onze stad. Al heel lang weten we van het leed dat een tekort aan sociale huurwoningen en goedkope woningen heet, en al die tijd hebben we er niets, of in ieder geval niet genoeg, aan gedaan.
We horen partijen in de Dordtse raad nu vragen om versoepeling van maatregelen voor ondernemers, steunpakketten voor ondernemers en huur verlagingen. Allemaal prima maatregelen wat ons betreft, zeker als dit ervoor kan zorgen dat banen behouden blijven houden. Maar is voor al deze werknemers werk belangrijker dan een dak boven het hoofd? Of zullen zij pas echt geholpen zijn als zij hun baan behouden en in eigen stad de mogelijkheid geboden krijgen voor een betaalbaar huis? En nu hoor ik u denken, “dat is en/en, er moeten keuzes gemaakt worden”. Daar ben ik het helemaal mee eens. De vraag is alleen welke keuze dat zou moeten zijn. En wat mij betreft is kiezen tussen werk en wonen geen optie.
Al jaren vraagt GroenLinks (vaak samen met andere oppositiepartijen als D66 en de VSP) om de bouw van sociale huurwoningen en goedkope koopwoningen. En al jaren is geld het probleem volgens coalitie en college. “Er is geen geld, Dordrecht is al een goedkope stad, we moeten vermogenden naar de stad trekken, de WOZ waarde in Dordrecht ligt al erg laag”. Maar wie heeft hier een boodschap aan? Zodra het woord crisis valt is er blijkbaar van alles mogelijk, dus laten we niet langer spreken van een (goedkope) woningen tekort, maar een crisis. Een huisvestingscrisis. En laat duidelijk zijn dat die crisis zich niet afspeelt in de prijsklassen drie tot zeven ton, maar juist in de prijsklassen daaronder. De oplossing? Zoals dit college zegt, bouwen, bouwen, bouwen maar dan wel die woningen die NODIG zijn.
We kunnen zoals dit college voorstelt wachten op de bouw van dure woningen zodat de doorstroom op gang komt. Maar we voorzien al dat er een economische terugslag dreigt als gevolg van Corona, dus wie gaat in die dure woningen wonen? We kunnen ook de verantwoordelijkheid nemen en ervoor zorgen dat iedere Dordtenaar een eigen plek krijgt. En kost dat geld? Jazeker. Maar als corona ons 1 ding geleerd heeft.. dan is het wel dat als de nood hoog is, er heel veel kan!